به کشتنش می‌ارزد

در بخشی از کتاب به کشتنش می‌ارزد می‌خوانیم:

گفت: «سلام. می‌تونم اینجا بشینم؟»

به دست کک‌مکی و رنگ‌پریدۀ پشت صندلی خالی کنارم در کافۀ سالن بیزنس‌کلاس فرودگاه هیترو لندن نگاهی انداختم و سپس به چهرۀ آن غریبه. سؤال کردم: «من شما رو می‌شناسم؟» خیلی آشنا به‌نظر نمی‌رسید، ولی لهجۀ آمریکایی‌اش، پیراهن سفید چسبان و شلوار جینی که پاچه‌هایش را داخل پوتین‌های ساق‌بلندش کرده بود، باعث می‌شد شبیه یکی از دوستان مزخرف همسرم باشد. «نه، ببخشید. فقط نوشیدنی شما توجهم رو جلب کرد. اشکالی نداره من هم همین رو سفارش بدم؟» روی چهارپایه‌ای با روکش چرمی گردان نشست و کیف‌دستی‌اش را گذاشت روی پیشخوان بار. بعد اسم نوشیدنی‌ای را که روبه‌رویم بود پرسید و جوابش را دادم.